چشم های من از دوریت کنون مثل اسمان بارانیست...

ابرها می بارند و ارام می شوند...

اما چشمانم می بارند و بیقرار تر می شوند...

کاش تا ابرها ارم نشده اند بیایی...

پنجره ی باران خورده ات را باز کن...

  
چند سطر پس از باران...

چشمهایم را ببین که هوایت دیوانه شان کرده...

دلم برایت تنگ است...

باران که می بارد

تمام کوچه های شهر

پر از فریاد من است

که می گویم

من تنها نیستم

تنها، منتظرم

تنها..

باران که می بارد تو می آیی            باران گل، باران نیلوفر
    باران مهر و ماه و آئینه               باران شعر و شبنم و شبدر      

باران که می بارد تو در راهی            از دشت شب تا باغ بیداری
از عطر عشق و آشتی لبریز             با ابر و آب و آسمان جاری

غم می گریزد، غصه می سوزد        شب می گدازد، سایه می میرد
تا عطرِ آهنگ تو می رقصد              تا شعر باران تو می گیرد


از لحظه های تشنه ی بیدار             تا روزهای بی تو بارانی
غم می کشد ما را و می بینی         دل می کشد ما را تو می دانی

هــرگــز بــه دســت اش ســاعــت نمــي بســت!

روزي از او پــرسيــدم:

پــس چگــونه اســت کــه

هميشــه ســر ســاعــت بــه وعــده مــي آيــي؟

گفــت: ســاعت را از خــورشيــد مــي پــرســم!

پــرسيــدم: روزهــاي بــارانــي چطــور؟

گفــت: روزهــاي بــارانــي

همــه‌ي ســاعــت هــا، ســاعــت عشــق اســت . . .

راســت مــي گفــت؛

يــادم آمــد کــه روزهــاي بــارانــي

او هميشــه خيــس بــود .